«روزی که حرم رضوی بوی خون گرفت.»

باسمه تعالی

«روزی که حرم رضوی بوی خون گرفت.»

ساعت ۱۴:۲۶ روز دوشنبه ۳۰ خرداد سال ۱۳۷۳ برابر با عاشورای ۱۴۱۵ هجری قمری و در حالی که رواق‌ها، صحن‌ها، بست‌ها و اطراف مرقد مطهر هشتمین امام معصوم از جمعیت موج می‌زد و مردم مؤمن از عشق و ارادت به سالار شهیدان اباعبدالله الحسین (ع)، غرق عزاداری و نوحه‌سرایی بودند، صدای مهیب انفجار بمب، فضای روضة منوره رضوی را پر کرد و انفجار سهمگین همه جا را به لرزه در آورد و لحظه‌ای بعد دود غلیظ و بوی خون در فضای سراسر معنویت حرم پخش شد وبا جمعیتی را که مشغول مناجات و عبادت بودند و در فضایی از صمیمیت و اخلاص رازهای دل خود را با امام و پیشوای برحقشان زمزمه می‌کردند درهم می‌پیچد.

آن روز عاشورا در مشهد مقدس و در حوزه حریم منور رضوی، حقیقتاً به عاشورایی به‌یادماندنی در تاریخ، پس از عاشورای حسینی (ع) تبدیل شد و سیصد تن از زایران حرم رضوی و عزادران عاشورای حسینی مجروح شدند که عده‌ای از آنان اعضایی از بدن خود به‌خصوص دست و پای‌شان را از دست داده بودند و ۲۷ نفر به شهادت رسیدند که همیشه تاریخ مظلومیتشان گریبان گیر دشمنان امامت و ولایت خواهد بود

آن روز فضای حریم رضوی بوی خون و سوختگی و دود، گرفته بود، سر و دست و پا و انگشت جدا شده و به اطراف محل و سقف ضریح مطهر پراکنده شده بود و نه تنها سطح حرم و روضه منوره رضوی بلکه قطعات خرد شده پوست و گوشت زائران به همراه خون، سطح دیوارهای حرم مطهر امام و داخل آن را پوشانده و به خون آغشته کرده بود.

البته تاریخ پر ماجرای انقلاب شکوهمند اسلامی، از خیانت‌ها و جنایت‌های منافقین مالامال است. هیچ روزی بر این انقلاب بزرگ نگذشت مگر این‌که ضربه‌ای بر این انقلاب از ناحیه این مدعیان یاوه گوی طرفدار خلق بر پیکر آن وارد گردید.

مقام معظم رهبری در این مورد در فرازی از پیام خود فرمودند:

منافقین کور دل و خائن نشان می‌دهند که برای حریم مقدس اهل بیت عصمت و طهارت علیه السلام نیز، هیچگونه حرمتی قائل نیستند و زمان و مکانی به این عظمت و قداست، مانع و رادع خونخواری و ددمنشی و کینه سبعانه آنان نسبت به ملت ایران نیست. لعنت خدا و نفرین و نفرت بندگان خدا بر آن دست‌های جنایتکار و دل‌های سیاه باد.

اللهم عجل لولیک الفرج

شادی روح شهدا - صلوات