نامه ی مهر

باسمه تعالی «روزی که حرم رضوی بوی خون گرفت.» ساعت ۱۴:۲۶ روز دوشنبه ۳۰ خرداد سال ۱۳۷۳ برابر با عاشورای ۱۴۱۵ هجری قمری و در حالی که رواق‌ها، صحن‌ها، بست‌ها و اطراف مرقد مطهر هشتمین امام معصوم از جمعیت موج می‌زد و مردم مؤمن از عشق و ارادت به سالار شهیدان اباعبدالله الحسین (ع)، غرق عزاداری و نوحه‌سرایی بودند، صدای مهیب انفجار بمب، فضای روضة منوره رضوی را پر کرد و انفجار سهمگین همه جا را به لرزه در آورد و لحظه‌ای بعد دود غلیظ و بوی خون در فضای سراسر معنویت حرم پخش شد وبا جمعیتی را که مشغول مناجات و عبادت بودند و در فضایی از صمیمیت و اخلاص رازهای دل خود را با امام و پیشوای برحقشان زمزمه می‌کردند درهم می‌پیچد. آن روز عاشورا در مشهد مقدس و در حوزه حریم منور رضوی، حقیقتاً به عاشورایی به‌یادماندنی در تاریخ، پس از عاشورای حسینی (ع) تبدیل شد و سیصد تن از زایران حرم رضوی و عزادران عاشورای حسینی مجروح شدند که عده‌ای از آنان اعضایی از بدن خود به‌خصوص دست و پای‌شان را از دست داده بودند و ۲۷ نفر به شهادت رسیدند که همیشه تاریخ مظلومیتشان گریبان گیر دشمنان امامت و ولایت خواهد بود آن روز فضای حریم رضوی بوی خون و سوختگی و دود، گرفته بود، سر و دست و پا و انگشت جدا شده و به اطراف محل و سقف ضریح مطهر پراکنده شده بود و نه تنها سطح حرم و روضه منوره رضوی بلکه قطعات خرد شده پوست و گوشت زائران به همراه خون، سطح دیوارهای حرم مطهر امام و داخل آن را پوشانده و به خون آغشته کرده بود. البته تاریخ پر ماجرای انقلاب شکوهمند اسلامی، از خیانت‌ها و جنایت‌های منافقین مالامال است. هیچ روزی بر این انقلاب بزرگ نگذشت مگر این‌که ضربه‌ای بر این انقلاب از ناحیه این مدعیان یاوه گوی طرفدار خلق بر پیکر, ...ادامه مطلب