حسین (ع) و زینب (س)

باسمه‌تعالی

حسین (ع) و زینب (س)

آفرینش، مات و شیدایِ حسین و زینب، است

سالِ نوری، نور سیمایِ حسین و زینب است

در کنار کهکشان، منظومه‌های شب‌نما

نورشان، از چشم بینایِ حسین و زینب است

قلبِ عاشق می‌طپد، بر سرزمین نینوا

تشنه یِ جامی زصهبایِ حسین و زینب است

تا علمدار حسین، از خیمه آمد در فرات

مشکِ آبش، تشنه یِ نایِ حسین و زینب است

ماه، می‌گوید حسین، خورشید می‌گوید حسین

ابر و باران، مستِ آوایِ حسین و زینب است

ماهیِ دریا که از دریا برآید سینه‌چاک

تشنه یِ لعلِ عطش زایِ حسین و زینب است

تا عزیز فاطمه، از زین نگون شد بر زمین

عرش، لرزان برتجلّایِ حسین و زینب است

آسمان خون گریه می‌کرد و زمین جوشان زخون

قتلگاه پرخون، ز مینایِ حسین و زینب است

حجتِ غالب و ناصر، داغدارِ کربلاست

روز و شب گریان، به غم‌های حسین و زینب است

سروده: محمدحسین برزویی