مهربانی خدا در هنگام قبص روح مومن

^{بنام خدا}

^{مهربانی خدا در هنگام قبص روح مومن}

^{" امام سجاد (ع) فرموده اند که خدای عزیزمی فرمایند : من در هیچ امری درنگ نکردم مانند درنگی که در قبض روح مومن کردم ، چون آن مومن از مرگ کراهت داشت و من هم کراهت داشتم به او ناراحتی برسانم .}

^{پس زمانی که  اجل محتوم آن مومن رسید ، من دو شاخه گل معطر از بهشت برای او فرستادم ، یکی از آن ها مُسخِیه نام داشت و دیگری مُنسیه .}

^{اما مُسخِیه ، چس او را نسبت به مالش بی اعتنا نموده از همه آن ها می گذرد .}

^{و اما مُنسیه ، پس او را از تمام امور دنیا به فراموشی و نسیان می اندازد .  "}    

^{مُسخِیه به معنای به سخاوت در آورنده است ، ( از ماده سخاء) چون مومن آن را در دست می گیرد ، بوی عطر آن چنان مشام او را معطر و مست می کند که از تمام اموال خود می گذرد و دیگر علاقه ای در وجود او نسبت به مال نخواهد بود .}

^{مُنسیه به معنای به فراموشی در آوردنده است ،( از ماده نسیان) و چون ملک الموت آن را به دست مومن می دهد ، بوی عطر او نیز , او را از هرچه غیر خداست از امور دنیوی مانند زن و فرزند و عشیره و اعوان و یاران و اعتبار  به فراموشی می اندازد .}

^{آری این دو شاخه ریحان بوی خدا می دهند و کسی که عطری از حَرَم خدا به مشام او برسد چنان مست و مدهوش می گردد که در مقابل جمال حضرت احدیت او ، چیزی در کانون وجودش قابل ارزش نسیت و همه را فدای قدم محبوب می کند .}

^{اگر ز کوی تو بویی رساند باد}         

^{به مژده ، جان گرامی بباد خواهم داد}

^{منبع : کتاب معاد شناسی / حضرت علامه حاج سید محمد حسین حسینی طهرانی / جلد 2 / ص 29}