یک میدان و دو مهاجم

باسمه تعالی

یک میدان, و دو مهاجم,

نه مرز تنها خاکی و آبی است ، نه حمله تنها زمینی و هوایی ،

 نه هجوم فقط نظامی است و نه ضربه فقط مادی

تهاجم فرهنگی خطرناک تر از هجوم نظامی است .

در هجوم نظامی دشمن از مرز آبی و خاکی وارد می شود ، در تهاجم فرهنگی از مرز فکری و روحی .

هجوم نظامی با سرو صدا و سرعت است ، تهاجم فرهنگی آهسته و آرام ،

آن ترسناک و نفرت آفرین است این آفریننده و جذاب .

در آنجا زمین از دست می رود اینجا شرف و دین .

آنجا درگیری با دشمن در مرزهاست و اینجا آسیب از حمله دشمن درون خانه است .

آنجا بمب های خوشه ای می ریزند ، اینجا ماهواره و امواج تصویری ،

 آنجا میدان, مبارزه محدود است و اینجا گسترده و نامحدود .

آنجا جنگی است آشکار و اینجا غارتی پنهان ، آسیب خورده آن انگیزه مبارزه پیدا می کند و نیش خورده این بی انگیزه می شود .

اسیران آن میدان, آزاده اند و گرفتاران این میدان, معتاد و آلوده ،

آنجا شهادت ، خانواده ای را سربلند می سازد ، اینجا اعتیاد و ابتذال ، دودمانی را شرمگین ، پدر شهید عزیز است و پدر معتاد سرافکنده ،

 تشیع جنازه یک شهید ، شهری را روح حماسه می بخشد و آلودگی نسلی مبتذل ، روح جامعه را افسرده می سازد .

هجوم نظامی ، یک ملت را مقاوم تر می کند و هجوم فرهنگی ، سست تر

آنجا فشنگ شلیک می شود و اینجا آهنگ مبتذل پخش می شود .

آنجا در پی ماه اند و اینجا در پی ماهواره

گذرگاه های آن جبهه سربالایی است و عرصه های این میدان, سرازیری

آنجا از خود می گذرند تا به خدا برسند و اینجا از خدا می گذرند تا به خود برسند .

قربانیان آن ، شهید راه معروفند و قربانیان این کشته راه منکر .

بکوشیم تا از مجروهان این جبهه و ترکش خوردگان این حمله نباشیم .

اگر هم آسیب دیده ایم به درمانگاه توبه برویم و تا دیر نشده غده گناه را جراحی کنیم .

آیا سلامت روح و فکر به اندازه جسم مهم نیست ؟