نامه ی مهر

باسمه تعالی « حسرت فوق العاده » محمد بارونی همگی اعتقاد داریم که تمامی کسانی که روی زمین هستند فانی می شوند و تنها ذات صاحب جلال و گرامی پروردگار باقی می ماند . ( الرحمن – 26 و 27) و دنیا مسافرخانه ای است که مسافرانش دیر یا زود باید رخت سفر را ببندند و به سرای ابدی سفر نمایند. چرا که این دنیا جای ماندن و زندگی نیست و زندگی جاودان و ابدی در عالم دیگری است. بلی، در آن روز که یوم البروز و یوم الظهور نامیده می شود، همه در دادگاه بزرگ الهی حاضر می شوند و پرونده ها گشوده می گردد و هر فردی به نظاره اعمال خویش می نشیند. از کارهای نیکی که انجام داده است لذت می برد و از اعمال زشتی که مرتکب شده است رنج می برد و فریاد  يَا وَيْلَتَىٰ لَيْتَنِي لَمْ أَتَّخِذْ فُلَانًا خَلِيلًا (فرقان -28) سر می دهد.  در آن صحنه عجیب برخی افراد هنگامی که به گذشه خویش نگاهی می افکنند و خود را ارزیابی می کنند، خودشان را مقصر می دانند و از شدت این حسرت و کوتاهی که در حق خویشتن خویش روا داشته اند، دستانشان را به نشانه تاسف به دندان  می گیرند و  ندا می دهند که وای بر من ! کاش فلانی را به دوستی انتخاب نکرده بودم. شک نداریم که یکی از عوامل سازنده شخصیت انسان بعد از اراده و تصمیم خویش، دوست و همنشین است، چرا که انسان از دوست تاثیر می پذیرد و بخشی از افکار و صفات اخلاقی  را از طریق معاشرت با دوستان کسب می نماید.  و امروزه از جمله کسانی  که بر افکار و اعمال ما تاثیر گذار هستند، آشنایان و اغلب ناآشناهایی هستند که در فضای مجازی با آنان معاشرت می کنیم، لذا بایستی برای مصنون ماندن خود، در انتخاب این همنشینان، کمال دقت و وسواس داشته باشیم. هر پیامی که , ...ادامه مطلب